Financiële beschouwingen: Scenario 4
We worden op het ogenblik gegijzeld door de corona-crisis. Deze pandemie heeft grote impact op ons sociale leven en heeft ook grote economische gevolgen. We zien groot en klein leed. Waar de saamhorigheid aanvankelijk groot was, zie je, nu de crisis langer duurt, steeds meer polarisatie.
Maar er hangen nog veel grotere problemen boven ons hoofd. Ons huidige economische model is gebaseerd op oneindige groei en onze samenleving en aarde beginnen te kraken onder de gevolgen. De ongelijkheid in de wereld neemt steeds verder toe en de aarde raakt uitgeput. We lopen tegen de grenzen aan.
We moeten naar een eerlijkere verdeling. Laten we kijken hoe we samen een eerlijke en sterke lokale en circulaire economie kunnen stimuleren. We moeten op een andere manier gaan kijken naar ons systeem en meer waarde hechten aan de zogenaamde zachte waardes. Niet alles is uit te drukken in geld.
En toch komen we noodgedwongen bij de begroting en de 3 scenario’s die voorliggen. Het is jammer dat het financieel beleid van de afgelopen jaren ons hier gebracht heeft. Als we op dezelfde voet blijven doorgaan, putten we al onze reserves uit en hebben we straks totaal geen veerkracht meer. De uitgaven van dit college zijn structureel hoger dan de inkomsten.
Een scenario waarin in de voorzieningen wordt gesneden is geen optie, want dit gaat ten koste van de kwaliteit van het leven in Voorst. Juist in deze tijd moeten we investeren in mensen en onze leefomgeving. We moeten ervoor zorgen, dat iedereen mee kan blijven doen.
Dus wij gaan mee in de keuze van het college, het scenario waar we de pijn delen. Een verhoging van de OZB betekent, dat de sterkste schouders de zwaarste lasten moeten dragen. Een principe waar wij ons goed in kunnen vinden. Maar waarom de invoering over de verkiezingen heen tillen? Waarom niet meteen door de zure appel heen bijten? Tenslotte heeft de wethouder het al aangekondigd in de krant. Door het eerder verhogen van de OZB, krijgen we eerder een gezonde financiële situatie.
Maar naast het streven naar een sociale en eerlijke samenleving, moeten we ook gaan kijken naar de mogelijkheden van onze omgeving. Waar liggen de grenzen van de natuur of zijn we daar al overheen? De klimaatverandering, de uitputting van onze grond, het achteruitlopen van de biodiversiteit en de stikstofproblemen zijn allemaal duidelijke signalen dat we op deze manier niet verder kunnen gaan. Net als binnen de begroting van Voorst, kunnen we ook bij de natuur niet alles uit de reserves blijven trekken.
Een belangrijk thema de komende jaren zal ook ons grondgebruik zijn. Een beperkte bron waar aan alle kanten aan getrokken wordt. We zien al de discussies die naar voren komen bij de RES: Zonnevelden op kostbare landbouwgrond. Maar ook is grond nodig voor woningbouw en natuur. We zullen hier in goed overleg met z’n allen uit moeten komen.
Het herstel van onze biodiversiteit zou de hoogste prioriteit moeten hebben. Het recente rapport van de EU bevestigt weer, dat in heel Europa de soorten achter uit hollen, maar dat het in Nederland helemaal schrikbarend is. Dit herstel zal een belangrijke en bepalende factor moeten zijn bij ons grondgebruik.
Binnenkort staat het Groenplan op de agenda. Het college wil dit een paar jaar vooruit schuiven, maar die de luxe hebben we niet. Eigenlijk hadden we gisteren al moeten beginnen.
Laten we creatief denken. In overleg met agrariërs, grondbezitters, natuurbeheerders en vrijwilligers vast aan de slag gaan. Dan kunnen we al stappen zetten. Mooier zou het zijn als het programma gewoon als gepland van start gaat.
Helaas, in plaats van voor groen, kiest het college voor grijs en blijft kosten wat het kost vasthouden aan een randweg.
Gebaseerd op rammelende rapporten, die een groei van bedrijvigheid voorspellen.
In een tijd waar het thuiswerken niet meer zal verdwijnen.
In een tijd waar we meer willen inzetten op duurzaam vervoer als de fiets.
In een tijd waar de natuur op 1 moet staan.
En alles wordt in de strijd gegooid. Overwegen moeten sluiten om ProRail over de streep te trekken. We kapitaliseren de financiering of te wel we schuiven de schulden naar de toekomst.
Zelfs de grondlegger van onze huidig economische model, John Maynard Keynes, zei het volgende:
Als gebeurtenissen veranderen, verander ik van gedachten. Wat doe jij?
Als de feiten veranderen, verander ik van gedachten. Wat doe jij?
Als mijn informatie verandert, verander ik mijn conclusies. Wat doe jij?
Als iemand me ervan overtuigt dat ik het mis heb, verander ik van gedachten. Wat doe jij?